Εαρινή Ισημερία και ο καρπός της Γης

Εαρινή Ισημερία και ο καρπός της Γης

«Γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαστε άνθη της Γης και του Ουρανού. Στον Ουρανό συνέβη η  γέννηση της ψυχής μας και εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας, από εκεί η θεϊκή ψυχή προσαρτά και ριζώνει και ορθώνει προς τη Γη, το κεφάλι  και όλο το σώμα μας». Πλάτων, Τίμαιος, 90 a-b.

Τα άνθη και όλο το φυτικό βασίλειο, ριζώνουν και αντλούν τις θρεπτικές  ουσίες για την ανάπτυξή τους, από το χώμα της μητέρας Γης, ενώ οι ρίζες του ανθρώπου, ως ουράνιο φυτό που είναι, αντλούν τη θρεπτική και νοητική τους ουσία (τροφή για σκέψη), από τον υπερουράνιο τόπο. Γι’αυτό και ως ρίζα του ανθρώπινου όντος, νοείται η ίδια του η κεφαλή, καθώς μέσα της βλασταίνει η Νόηση, συνδεδεμένη άρρηκτα με την ψυχή, ενώ το υπόλοιπο σώμα εν είδει κλάδων κατέρχεται στο γήινο περιβάλλον.

Στην εσωτερική αστρολογία, την επιστήμη που ερμηνεύει την πορεία και το έργο της Ψυχής, η στιγμή που ξεκινά η αρχική σύλληψη της ιδέας για την κάθοδο της ψυχής προς την ενσάρκωση, σηματοδοτείται με την Εαρινή Ισημερία στο πύρινο ζώδιο του Κριού. Αυτή η πρώτη διεργασία της ψυχής, στην πορεία θα φορέσει το αστρικό της σώμα στο ζωδιακό αστερισμό του Ταύρου και εν συνεχεία, θα ενδυθεί με το σώμα της πρώτης αιθερικής ύλης στο ζώδιο των Διδύμων, για να υλοποιηθεί σε ένα ψυχικό άνθος, προετοιμασμένο προς ενσάρκωση, στις 21 Ιουνίου κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο στο ζώδιο του Καρκίνου.

Τα υπόλοιπα, τα κανονίζουν οι άνθρωποι, οι γονείς, δίχως να γνωρίζουν πως η σύλληψη, ήτοι ο «καρπός» του έρωτά τους, δεν πηγάζει από τη δική τους επιθυμία αλλά από την επιθυμία της νεοεισερχόμενης ψυχής που θα ενσαρκωθεί και θα κυοφορηθεί για εννέα συνεχόμενους μήνες μέσα στα σπλάχνα της μητέρας και που η ίδια η ψυχή έχει επιλέξει ως μητέρα.

Τα δύο βασίλεια της Περσεφόνης

Ένας υπέροχος και μυστηριακός παραλληλισμός εδώ, είναι και ο «καρπός» που φιλοξενεί στα σπλάχνα της η γη. Ο κύκλος της ζωής, της δυναμικής σμερματοποίησης, της καρποφορίας, της άνθισης, της φθοράς και της αναγέννησης, μέσα από την παρατήρηση των εποχών, έφεραν στη Γη και τον άνθρωπο, την απόκτηση της γνώσης και της Σοφίας.  Η Μητέρα Γη, η Δήμητρα, γέννησε την Κόρη, την Περσεφόνη, που είναι η ίδια η Ψυχή του κόσμου. Στους κύκλους των εποχών και της Δημήτριας γήινης εμπειρίας, η Περσεφόνη αποτελεί το φορέα της Σοφίας. Και ποιος είναι ο φορέας αυτός που αρύεται, αντλεί, εμπεριέχει και μετουσιώνει την εμπειρία; Η Ψυχή. Η Ψυχή λοιπόν είναι η ανθρώπινη Περσεφόνη.

Η Εαρινή Ισημερία, με την άνοδο της Περσεφόνης στο γήινο, υλικό κόσμο, αποτελεί το σημείο έναρξης του επίγειου κύκλου της ανάπτυξης. Η Γη ανθίζει και καρποφορεί, οι ημέρες μεγαλώνουν, φέρνοντας μαζί τους τη νίκη του Έρωτα, της βλάστησης, της ζωής, της νίκης, του φωτός. Όλη η πλάση και ο άνθρωπος, περιμένουν το θείο δώρο της σοφίας του πνεύματος, τη χρυσή γέφυρα που θα οδηγήσει την Ψυχή Περσεφόνη στην επανένωση της με το αρχέτυπο της, ως Ψυχή-Κόσμος και μετέπειτα πάλι ως Ψυχή-Πνεύμα, μεταβαίνοντας κατερχόμενη και ανερχόμενη στα υλικά και αιθερικά πεδία, μέσα σε έναν αιώνιο κύκλο στις τέσσερις εποχές του χρόνου, με συνοδοιπόρο της τη Μνημοσύνη.

Ο καρπός

Το άνθος της Άνοιξης που μας φέρνει η Ψυχή Περσεφόνη κατά την εμψύχωσή της στην ύλη, οφείλουμε να το κάνουμε συνειδητά και πνευματικά ώριμο καρπό, έτσι ώστε την ώρα της συγκομιδής της εμπειρίας μας στη Γη και του θερισμού των ανταμοιβών μας, να μπορέσουμε να ανταποδώσουμε στο Σύμπαν το κοσμικό όφελος που πρώτα αυτό μας χάρισε. Διότι από την εμπειρία της ενσάρκωσης, θα πρέπει να υπάρχει και να απορρέει ουσία και έργο, ένα σημαινόμενο, ένα νόημα. Ειδάλλως ποιο το νόημα;

Ο μέγας Πλούταρχος, Ιεροφάντης των Δελφών αναφέρει: «Περσεφόνη δε καλούν το δια των καρπών φερόμενο και φονευόμενο πνεύμα, ο ποιητής δε είναι εκείνος που ασχολείται με τον θερισμό.»

Σε αυτή την φράση κρύβεται η αρχή και το υπόβαθρο όλης της Ελληνικής Σοφίας. Ο «καρπός» εμπεριέχει πνεύμα, το οποίο θυσιάζεται για ιερό σκοπό κατερχόμενο στην ύλη. Αυτό ετυμολογείται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, όπου το όχημα που κατοικοεδρεύει η ψυχή για να λάβει τα απαραίτητα μαθήματα για την εξέλιξή της, είναι το σώμα, που στην αρχαιότητα το ονομάτιζαν σήμα, που σημαίνει τάφος. Ο υποκρυπτόμενος ιερός φόνος λοιπόν σε αυτή την ρήση του Πλούταρχου, είναι στην πραγματικότητα η θυσία της ενσάρκωσης της ψυχής, η κάθοδος και ο περιορισμός της μέσα στην ύλη.

Το νόημα και η ουσία της εμπειρίας που αναζητεί κάθε υψίνοος άνθρωπος, που ο Πλούταρχος τον ονομάζει ποιητή -καθώς μας ομιλεί αλληγορικά για το «έργο» που «ποιείται» κατά την ενσάρκωση-, είναι το αποτύπωμα που θα αφήσουμε σε υλικό και αιθερικό επίπεδο. Η άνοδος τώρα της Περσεφόνης στη Γη, είναι στην πραγματικότητα, η κάθοδος της ψυχής στην ύλη, με απώτερο σκοπό τη νοητική αναγωγή μέσω της αναζήτησης της αλήθειας. Και που κατοικοεδρεύει η  αλήθεια άραγε; «Το φυτό της αλήθειας, δε φύεται εις τον χθόνιο κόσμο όπως τα φυτά της Γης αλλά ριζώνει στο νοητικό ουράνιο κόσμο.» Χαλδαϊκά Λόγια, Kroll, απ. 169.

Τουτέστιν, οι καρποί δεν αφορούν μονάχα στις προσδοκίες ανθοφορίας  του φυτικού βασιλείου αλλά στη σύγχρονη εποχή, κρίνεται ίσως περισσότερο από ποτέ απαραίτητο, να αναλογιστούμε συλλογικά ως ανθρωπότητα, «τους καρπούς των πράξεών μας». Διότι διόλου τυχαία είναι η φράσις: ότι σπέρνουμε θερίζουμε, εξού και η σημαίνουσα συσχέτιση του ποιητή με το θερισμό που αναφέρει ο Πλούταρχος.

Η Εαρινή Ισημερία και τα Εν Άγραις Μυστήρια
Οι τέσσερις εποχές, οι ιεροί αυτοί δείκτες στο χρόνο, στέκονται ως αρωγοί μας στην κατανόηση της σύνδεσης του ατέρμονου κύκλου της ζωής στον πλανήτη μας, τη Γη, με τα Μυστήρια. Τα Μυστήρια της Εαρινής Ισημερίας, τα λεγόμενα Μικρά Μυστήρια, τα εν Άγραις Μυστήρια, που τελούνταν κάθε Άνοιξη στο λόφο του Αρδηττού προς τιμήν της Κόρης, αποτελούσαν την ψυχική προετοιμασία και κάθαρση των μυούμενων και τον προπομπό των Ελευσινίων Μυστηρίων που λάμβαναν χώρα κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία. Στα Μυστήρια της Άνοιξης, οι εν δυνάμει μύστες, διδάσκονταν την ουσία της Μύησης μέσω της εμπειρίας του οντολογικού διαχωρισμού από τις εξωτερικές επιδράσεις. Τα Μυστήρια ήταν και είναι πρωτίστως μία εσωτερική διαδικασία για τη διεύρυνση της συνειδητότητας, όπου με τους συμβολικούς καθαρμούς, τελετουργίες και δεήσεις στο ζωοδότη των πάντων Ήλιο, υποδεχόμαστε τις στοργικές ηλιακές αχτίδες φωτός, όπου σα χρυσές κλωστές ενώνουν την πηγή με το είδωλο, εδραιώντας το πνευματικό φως στο κέντρο μας. Και το πνευματικό φως μέσα στον ψυχισμό μας, ομοιάζει πράγματι σαν τον πρώτο ζεστό εναγκαλισμό μας και την ασφάλεια που νιώθουμε με τη βιολογική μας μητέρα ως νεογνά.

Είθε λοιπόν και η ψυχή μας, στην ομορφότερη εποχή του χρόνου, την Άνοιξη, που το φως κατακλύζει τα πάντα στο σύμπαν, να επιστρέψει στην πρωταρχική μορφή της δίχως τις επιβαρύνσεις που επιφέρει η υλική ζωή, αναζητώντας το σκοπό και την πορεία της ζωής, με οδηγό τον Ήλιο, τη Σελήνη, τους πλανήτες και τα σημάδια και τους οιωνούς της φύσης που είναι δώρα θεϊκά.

Οι ημέρες μεγαλώνουν, η Γη ανθίζει και μοσχοβολά, η φτερωμένη μας ψυχή, η Περσεφόνη, μεταβάλλει και διανθίζει την ψυχική μας διάθεσή, οδηγώντας τα πνευματικά μας βήματα στα ιδεώδη της αθανασίας, όσο τα πουλιά μεταναστεύουν, ακολουθώντας  το μονοπάτι του Ήλιου κυκλοτερώς και ηλιοπρεπώς. Και σε αυτό το σκάφος που μας φιλοξενεί και λέγεται Γη, είμαστε εν τέλει όλοι μετανάστες, εισερχόμενοι από το διάστημα, γεγονός που τεκμηριώνεται περίτρανα σε ένα από τα πιο γνωστά ορφικά αποσπάσματα (Orphica Fragmenta, coll. Otto Kern, 17):
«Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, αὐτὰρ ἐμοὶ γένος οὐράνιον», δηλαδή:  «Της Γης είμαι παιδί και του έναστρου Ουρανού, όμως, να γνωρίζετε πως η καταγωγή μου είναι Ουράνια.»

Καλή Εαρινή Ισημερία,

Ναυσικά