Η αλχημεία του έρωτα

Ο έρωτας χρειάζεται γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί.
Χρειάζεται δυνατή καρδιά και ακλόνητη πίστη σε αυτό που λέγεται ελεύθερη και γενναία ψυχή.

Η μεταμόρφωση:
Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου της ζωής. Οι γυμνοί σπόροι φυλάσσονται μέσα στη σκοτεινή και κρύα γη έως ότου φτάσει η στιγμή να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς το φως. Μακραίνουν, πρασινίζουν και μεταμορφώνονται με μια σχεδόν μαγική διαδικασία, μην έχοντας άλλη επιλογή από αυτήν της εξέλιξης, της μετάβασης σε κάτι άλλο, κάτι νέο και άγνωστο, κάτι που θα συνεισφέρει στο γενικό και ευρύτερο κόσμο ενός ζωντανού σύμπαντος.

Η μεταμόρφωση είναι μια ερωτική διαδικασία. Ακολουθεί το ένστικτο, παραδίδεται σε μια ζωντανή φλόγα χωρίς ενδοιασμούς και σχεδόν τυφλά, σαν να ήταν κατευθυνόμενο. Ο έρωτας το μεταμορφώνει και η φύση το ντύνει με την υπερκόσμια στολή του. Καμία αλήθεια δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του γιατί καμία αλήθεια δεν είναι τόσο δυνατή όσο αυτή του έρωτα.

Το ένστικτό του τον οδηγεί αλάνθαστα:
Ο σπόρος μπορεί να μην είναι τίποτα άλλο από μια στιγμή. Ένα άλλο επίπεδο. Το ταξίδι ξεκίνησε μέσα στη σκοτεινιά και το ψυχρό περιβάλλον μιας τυφλής επιθυμίας. Η γη συντροφεύει το ταξίδι, αιώνια μητέρα και θεραπευτική δύναμη που παρέχει το χώρο ανάπτυξης και τη μεγάλη αγκαλιά μέσα στην οποία λαμβάνει χώρα το θαύμα.

Η θέρμη της επιφάνειας είναι ευλογία και απώτερος σκοπός ενός δύσκολου και φαινομενικά αιώνιου ταξιδιού. Γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και η υγρή αγκαλιά γεμάτη πειρασμούς. Όταν ο βλαστός διαπερνά την ξηρή επιφάνεια, το σοκ είναι μεγάλο. Το φως εκτυφλωτικό και η γλυκιά αύρα κρύβει κάτι το τρομακτικά άγνωστο. Ο άνεμος, αρσενικός και κατακτητικός, παρασύρει τα πάντα στον ανοιχτό αιθέρα.

Ευτυχώς που υπάρχει η γη. Η θηλυκή και τρυφερή της φύση υπόσχεται μια αιώνια, προστατευτική αγκαλιά. Όταν πέφτει η νύχτα, ο βλαστός παίρνει δύναμη. Η νύχτα θυμίζει τη χαμένη ασφάλεια και η υγρασία της είναι σαν προστατευτικός μανδύας. Ο βλαστός όμως μεταμορφώνεται. Ερωτεύεται τον ήλιο, τον άνεμο και τη γλυκιά αύρα και αναπτύσσεται καταπράσινος και χυμώδης, ίδια η προσωποποίηση της ζωής.

Το θριαμβευτικό του ταξίδι συνεχίζει τώρα σε άλλους κόσμους και μπορεί να ατενίζει τους ανοιχτούς ορίζοντες. Η γενναία του ψυχή δεν τον πρόδωσε και η πίστη του στο θαύμα της ζωής τον οδήγησε σε φωτεινούς, ονειρεμένους κόσμους.


Το ταξίδι του:
Δεν ήταν μάταιο. Χάρισε στο κόσμο την αναπνοή του, τα χρώματα και την αύρα του που «γέμισαν» το περιβάλλον του. Ατένισε το σύμπαν, πανέμορφο μέσα στη μεγαλειώδη του αφέλεια και άγνοια για το παιχνίδι που παίζεται. Και άθελά του όμως σοφό, αφού κατείχε όλα τα μυστικά της ύπαρξης του χωρίς να μπορεί να τα εκφράσει με άλλο τρόπο παρά με το φως που έβγαινε από μέσα του.

Πάνω απ΄ όλα όμως χάρισε στον εαυτό του τον έρωτα. Αυτόν τον ενθουσιασμό και τη σχεδόν ιερή περιέργεια που του χάρισε την απόλυτη συνειδητοποίηση της ύπαρξης του. Το ότι υπήρξε είναι ένα θαύμα. Το ότι ένιωσε την ύπαρξή του είναι το παν. Η αλχημεία του έρωτα του χάρισε τη συνείδηση της ζωής και της ύπαρξης, του δώρισε τη χαρά και εκείνο και εκείνο την εξέφρασε με χίλιους δυο τρόπους.

Ξεκίνησε φτιάχνοντας γιρλάντες:
Με τους στριφογυριστούς βλαστούς του. Ανασήκωσε τα φύλλα του σαν φτερά, λες και μπορούσε να πετάξει. Χαιρέτησε όλες της υπάρξεις που το πλησίασαν και δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή το θάνατο. Αυτό λοιπόν θα πει έρωτας. Αυτές είναι οι μαγικές δυνάμεις της άνοιξης που ανοίγουν μέσα μας όλες τις πόρτες. Η ύπαρξη γεμίζει με φως και ορμητική ζωή.

Ξεκινάμε ένα νέο κύκλο ζωής. Δεν έχει σημασία η ηλικία μας, η βιολογική ή η ψυχική. Η ζωή ανανεώνεται και κατακλύζει τα πάντα, ατρόμητη και παντοτινά νέα μέσα στο ξανάνιωμά της. Η σκέψη παραμένει ζωντανή όσο είναι ικανή να βουτά στα βάθη του νέου και του διαφορετικού χωρίς φόβο γι΄ αυτό που θα της συμβεί.

Δεν φοβάται να μεταμορφωθεί και να αλλάξει τη φύση της όσο το παράδειγμα του νεαρού βλαστού, όσα σκοτάδια κι αν πρέπει να διασχίσουμε, θα αποζημιωθούν από τον λαμπερό ήλιο που μας περιμένει ψηλά. Γιατί ποιος δεν ονειρεύτηκε τον παράδεισο; Ποιος δεν αναζήτησε έναν λαμπρό κόσμο που θα γεμίζει την ψυχή του ευτυχία και ευδαιμονία;

Αν αφεθούμε στον έρωτα που ξυπνά μέσα μας η Άνοιξη ανοίγουμε ένα δρόμο προς τον ουρανό. Επιτρέπουμε στην αλχημεία του έρωτα να μεταμορφώσει τη ζωή μας  και να της δώσει νέα πνοή. Ανακαλύπτουμε την περιπέτεια που χαρίζει η ύπαρξη, όντος ζωντανή και ακολουθούμε με εμπιστοσύνη τους χτύπους της καρδιάς μας. Αυτοί μας οδηγούν με όλη τη βεβαιότητα και τη σοφία ενός αρμονικού σύμπαντος στην αιώνια Άνοιξη.