Ο Έρωτας δεν χάνει ποτέ

Ο Έρωτας δεν χάνει ποτέ

Στη σύγχρονη εποχή και κάθε εποχή μέσα στην αιωνιότητα, ο Έρως συναντάται τυχαία, μοιραία, ωραία, κεραυνοβόλα, απαλά, απλά, αναπάντεχα. Οι μορφές που δίδονται στον φτερωτό θεό Έρωτα, είναι σαν τους χαρακτήρες των εραστών και ερωμένων, που κινούνται ανάμεσα στο ναι και το όχι, τη δράση ή την σιωπή, το σωστό και το λάθος, το μίσος και την αγάπη, την τρέλα ή τη γαλήνη, τη νηνεμία ή την καταιγίδα, το λιμάνι ή την θαλασσοταραχή.

Την αιθερική φύση του Πτέρωτα όμως, δε γίνεται να την ψυχανεμιστούμε αν δε μυηθούμε στην Ουσία του Έρωτα, όπου η λέξη ουσία προέρχεται από την λέξη Εσσία, από όπου πήρε και το όνομά της η θεά Εστία. Και πράγματι η Εστία, σε θεολογικό, φιλοσοφικό και φυσικό επίπεδο, εκεί κατοικοεδρεύει με την πύρινη φύση και ουσία της, στην Ψυχή του ανθρώπου. Και τι χρειάζεται, αυτό το όμορφο ψυχικό άνθος, για να ανθίσει; Αρετές και Έρωτα, όπως αναφέρουν όλοι οι μεγάλοι μύστες, φιλόσοφοι και ποιητές της αρχαίας και πιο σύγχρονης Ελληνικής κειμενικής πραγματικότητας. Τα ιδεώδη αυτά, δε θα μπορούσαν φυσικά να μην ανθοφορήσουν και σε μία από τις μεγαλύτερες κοιτίδες παραδόσεων και πολιτισμού, τη θεία νήσο Κρήτη. Ο Βιτσέντζος Κορνάρος, στο ερωτικό του έπος «Ερωτόκριτος», υμνεί και μας μυεί, κρυπτογραφημένα αλλά και ολοφάνερα ταυτόχρονα, στην ατραπό του Έρωτα, με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, Την Αρετούσα και τον Ερωτόκριτο, να έχουν δανειστεί τα ονόματά τους από την Αρετή και τον Έρωτα.

Για την ημέρα των ερωτευμένων και κάθε ημέρα του χρόνου και όλων των εποχών, ακολουθεί μια νοηματοδότηση, του τι ήθελε να μας πει ο ποιητής. Ο Κορνάρος, στο πόνημά του αυτό -πόνημα γιατί ίσως είναι η αντιπροσωπευτικότερη λέξη για να υπερτονιστεί η βεβαιότητα πως Έρως δίχως πόνο δεν υφίσταται-, βλέπουμε πως ποιητικώ το τρόπω αφήνει ένα ανεξίτηλο και κρυπτογραφημένο -ως είθισται- αποτύπωμα, στη συνέχιση των θέσεων των σημαντικότερων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, περί έρωτος.

Ακολουθεί μια προσωπική, εσωτερική σκοπιά και ερμηνεία του έπους «Ερωτόκριτος», με μαντινάδες. Όπου η λέξη μαντινάδα, προέρχεται από τα ρήματα μαντεύω και άδω. Οι ιδιομορφίες που υπάρχουν στην Κρητική διάλεκτο είναι δεδομένες, εύηχες, ευανάγνωστες αλλά και κατανοητές. Ας μυηθούμε μαζί στην αιθερική φύση του Έρωτα, που σαφώς έχει και βιολογικές προεκτάσεις, προκαλώντας πάντοτε καρδιοχτύπι, που όπως και ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα, όλοι έχουμε νιώσει.
 
«Οι Αρετές κι ο Έρωντας μεσ’ την Ψυχή τ’ αθρώπου
ανθίζουν σα τα σύννεφα ενός ουράνιου τόπου.
Η Αρετούσα σύννεφο κι αρετοστολισμένη
κι ο Ρώκριτος ο ‘Ερωντας που η Ψυχή προσμένει.
Ένα ταξίδι προς το  φως είν’ η γλυκιά Αρετούσα,
που ‘ρθε σα κόρη του χιονιού...ετσά την καρτερούσα.
Στην πρώτη πράξη ένα γιατί γραμμένο με την πένα,
γιατί γλυκέ μου Ρώκριτε έφυγες για τα ξένα;
Χωρίς γιατί το μέσα μας, δε ‘θελα αναζητήσει,
το φως που του θνητού η καρδιά τείνει να λησμονήσει.
Μέσα στον τόπο τση Ψυχής αρχίζει μια μάχη,
Έρωντα ψάχνει κι Αρετές για να μην είν’ μονάχη.
Γροικώ τσι χτυποπεταλιές θωρώ τον καβαλάρη,
αναζητά τη λύτρωση στο δρόμο που ‘χει πάρει.
Πίσω ντου αφήνει τσ’ αρετές για να μην τσι λαβώσει,
με πόλεμο τον Έρωντα ο Ρώκριτος θα σώσει.
Κι η Αρετή με θύμησες την πεθυμιά υφαίνει
και την ποτίζει  δάκρυα να μένει ανθισμένη.
Εκείνο που με μάγεψε, είναι που κάθε βράδυ,
λύτρωση βρίσκει μ’ όνειρα να λάμπουν στο σκοτάδι.
Με σύμμαχο τσ’ αστερισμούς την πεθυμιά ορίζει
κι όντε προβάλλει η χαραυγή ξυπνά κι αναδακρύζει.
Θρόισμα φύλλων η σιωπή σαν άπειρος αιώνας
κι η μοναξιά κι η πλησμονή κακός βαρύς χειμώνας.
Η Μοίρα γράφει μοναξιά  και φαίνει και ξεφαίνει
κι η Αρετούσα τση ‘κλουθά σα παραπονεμένη.
Και μέσα απ’ το παράπονο, ξάφνου μια ηλιαχτίδα,
γαλήνη θρέφει την καρδιά, θαρώ τη λεν’ ελπίδα.
Κοντοζυγώνει κι η χαρά σα νύμφη στολισμένη
και στη φουρτούνα τ’ Έρωντα το κύμα κάμει μέλι.
Η υπομονή είν’ Αρετή κι η προσμονή αρχίζει,
Ο ‘Ερωντας, ο Ρώκριτος μεσ’ την Ψυχή γυρίζει.»

Να πολεμήσεις για την ψυχή σου. Να πολεμήσεις στο πλευρό του έρωτα, όχι απέναντί του, γιατί ο Έρωτας είναι ανίκητος σε κάθε μάχη. Και αποκτά την θεία, αληθινή μορφή και ουσία του, μονάχα ως Πτέρωτας. Ακολουθώντας τα χνάρια του Σωκράτη στο Φαίδρος - Περί Έρωτος, αν ο Έρως δε δίνει στον άνθρωπο ψυχικά φτερά, δεν είναι αληθινός έρωτας. «Kι αυτόν οι θνητοί τον λένε Έρωτα φτερωτό, oι αθάνατοι όμως τον λένε Πτέρωτα, λόγω της φύσης του να βγάζει φτερά.»

Ναυσικά